پس از به ثمر رسیدن انار های دشت مردم برای نالیندن همگی کنار هم جمع شدند و جملگی چونان اربده میزدند که زنان شهر ترسیدند و رخت بر بستند و به سرعت خود را تسلیم کردند که دادرس به فریادشان رسد . ولی مزدور آنچنان پشیمان گشت که قطره قطره ی خونش را به دستان بلند پیله مردی کباب شده در مرز کشور تحویل داد تا به مراد دل برسد و از او چیزی نماند مگر قطعه ی کوچکی از سرنوشت که به بزرگی گیلاس معرفت بود و همچنان نیز بزرگ تر میشد تا به مقصد برسد و در مقصد پوست کله ی همسرش را بدرد و از آن به عنوان سایه بان استفاده کند تا در سایه ی آن کپک ها زده شود و از آن کپک ها مردار بیاشامند و قد بکشند و هیچ مکویند مگر التماس به کفر نعمت . همین قسمت از زندگی او بود که پایمال گشت و ویرانگی به میان آورد تا باران ببارید و پوسته شهر را گل باران کرد و از گل آن کاه ها به صدا در آمدند و فریاد آزادگی سر دادند که باران خشک شد و اشک سرازیر.
فروانروا پس از اتمام ماموریت خود به خانه بازگشت تا شاهد شروع ماموریت جدید باشد ، در همین حین خدمتکار مزدور را به شام دعوت کرد و مزدور اقلام مورد نظر را به باغ برد .همچنین در آن باغ مرد دیوانه ای زندگی میکرد که همیشه در حال خوردن بود و هیچ وقت از خوردن سیر نمیشد و قوت غالز او پرندگان مهاجری بودند که همیشه برای سازمان دولتی آن دوران به سمت خورشید طلوع میکردند . زیرا طلوع در آن دوران کار سختی بود و هر کسی از پس آن بر نمی آمد جر مقصودی که آن هم برای انجام گوچت ترین کار ، رنج میکشید و تن پروری میکرد و از زندگی هیچ نمی آموخت جز آخرین جرئه ی نوشیدنیش که آن هم برای دوستی دشمنان شهر به هدر رفته بود و از آنها به عنوانی از عناوین یاد میکرد . این بود داستان کرد شلی که برای اتمام معاش خود رمه را یکی پس از دیگری به سخره گرفت و جز سادگی چیزی در افکارش نبود .
صاحب مزرعه از دشنام زن خود به حراس درآمد و کل مزرعه را به یک دینار بفروخت . آن زن به قاضی شهر شکایت بکرد و با بیل به سر شوهر بکوفت . این داستان پا به پا نقل بشد تا به روزگار مقصودی برسید. مقصودی از مردم بینوا و دلیر شبهای چون روز روشن عصر خود بود که با نوک انگشت شصتش مجروح شد و جان به جان آفرین تسلیم کرد . آن گونه بود که جر مشتی کاغذ پاره بر گردنش چیزی نیافتند و وی را از پا به میدان شهر آویزان کردند تا خوراک چارپایان شود و اینگونه بود که تمام افکار پیره زن متوجه کاهگل خانه همسایه شد و بقدری از این مطلب خوشحال شد که تا سپیده صبح خندید و دردش درمان نشد مگر به تمنای زنش که با لگد به دهن خود میزد مگر که چاره ی کار بیابد که چاره نیافت و با بوقلمونش محشور شد و شب به خواب وی نازل گشته از کوچک تا بزرگ آن محله را به دشنام کشید که نوش دارو پس از مرگ سهراب شده بودند و با سهراب برای مقصودی به سمت شمال حرکت کردند و تمام زینت آن زن را برای فرمان روا پیشکش ببردند .
زمزمه های عرش به قدری شده بود که در طویله های دور دست حاکم در بشه زاران ، گوسفندان به تکاپو افتادند و به رمه حمله کردند و از گرگ و یابو ، جر حیوانی درنده به بار نیاوردند . آنان همچنین چونان با جلوی فرق به پشت صاحب قبلی خود ضربه میزدند که آن بیچاره طلب مغفرت نمود و آن دیار را به سختی ترک کرد و میراث عظیم خود را برای پسرک گرسنه مانده در اعماق چاه آب به یغما گذاشت . آن پسرک آنقدر خوشحال بود که تا انتهای روز را شنا کرد و به همگان دروغ میگفت . از جمله دروغ های شاخدار او میتوان به کاکل آبی رنگ مرغ همسایه اشاره کرد که پس از پختن به رنگ زرد درآمد و تمام اهل خانه را مسموم بکرد و از جمله مسموم شدگان خود پست فطرتش بود . اینگونه بود که تمام مردم شهر به سمت شهر برفتند و با رفتنشان غبار های نهفته در افکار پسرک را به ضحمت جارو زدند و این کار درسی شد که دیگر آسمان نبارد تا محصول آن شهر به بازار رفته ، به قیمت خوبی بفروش برسد .
استاد ما از بچگی در کتاب خود این چنین مینوشت که نباید گذشتگان را به سبب یاری جستن از حلال مشکلات ملالت نمود ، زیرا آنان بودند که کشورهای وسیعی را فتح کردند و همه را به ارباب خود سپردن که در آن کشت و ضرع کند و محصول بر جای مانده از خون شهیدان شهر را بر دامان مادر خود بریزد تا از آن کار خشنود گشته و نوکریش را کند . این چنین اقلام بودند که توانستند به حسودی گوشه ی فرش طمع کند و اسرار فلک را به او باز گو کنند که با شنیدنش اعصاب ، بر روانش چیره شود و از مردم به طرزی وحشتناک کنایه بجوید ، تا از مردار ایشان جسدی بر پای خیزد و از صبح تا شب آنقدر به قیافه خود بخندد که دلش از قفسه سینه بیرون بریزد و قلب تپنده اش به تباهی سکنی گزیند .
پیشینیان از دیر باز تا به کنون شاعری را ندیدند که از زندگی سیر شده و بر افکار خویش فزونی یافته باشد . این چنین است که مرغ پاه کوتاه همسایه ی کورمان چونان با کف پا به دنبه ی گوسفند پسر بینوا لگد میزد که آن گوسفند به خروش آمده ، تمام کرم های خاکی آن منطقه را خام خام بخورد تا بدانجا که ریش سفید آن دهکده طرح شکایت آن مرد بزرگ رابه کف صورت مترسک سفید مزرعه کوبید تا درس عبرتی شود برای سایرین .
مردم آن دیار شعری در وصف وی سرودند که به قرار زیر است :